Met pensioen: Fred Luisman, ook wel bekend als Fred Familieman

Als Propper in Lloret de Mar, zo wilde Fred Luisman zijn werkende leven beginnen. Het was toen 1978, Fred was 19 en kwam net terug van vakantie. Hij dacht even een maandje thuis te blijven en dan als Propper in Spanje door het leven te gaan. Dat liep anders. “Schrijf je nou maar in bij het Arbeidsbureau”, zei zijn vader. Binnen een week kreeg hij een uitnodiging voor Neerlandia van 1880: de schadetak van de Onderlinge ’s-Gravenhage. Het gesprek dat daarna volgde was het begin van Freds carrière in de branche.

“Juichend door de gang alsof Feyenoord weer Europees kampioen was geworden.”

De Keizer

In 1984 maakte ik de overstap naar het Centraal Nederlands Adviesbureau (C.N.A. B.V.). Ik bleef daar Schadebehandelaar, maar ging wel álle business lines doen, met name op particulier gebied: inboedel, aansprakelijkheid, etc. Ik heb het er altijd naar zijn zin gehad en heb daar 15 jaar gewerkt tot 1999. Toen kwam de WBD Lippmann Groep voorbij, waar ik met de collega’s een geweldige tijd heb gehad. Vervolgens ben ik in mei 2008 bij Ecclesia (toen nog De Keizer) gaan werken.

Een nieuw, maar spannend begin

Het is even een korte periode ‘spannend’ geweest bij De Keizer. Toen ik er nog maar 5 maanden werkte, ben ik namelijk met spoed met een ambulance van huis gehaald. Ik bleek een kransslagadervernauwing te hebben. Ik werd gedotterd, kreeg een stent en lag een paar dagen in het ziekenhuis. Ik vond het destijds allemaal wel meevallen en was vrij snel weer aan het werk. Wel kreeg ik naderhand op mijn kop van de arts dat ik mijn herstel meer tijd had moeten geven. Maar dat typeert me ook wel een beetje: ik ben loyaal naar mijn omgeving en naar mijn werk.

“Omdat de schadebehandeling van Fred Luisman zo goed was.”

Juichend door de gang

Bij De Keizer en Ecclesia werden mijn aandachtsgebieden bedrijfsaansprakelijkheid, beroepsaansprakelijkheid en bestuurdersaansprakelijkheid. Ik had hiervoor altijd bij volmachtbedrijven gewerkt en was gewend om zelf de beoordelingen (binnen de limieten) te doen. Dat was dus even aanpassen, omdat je nu de behandeling in nauwe samenwerking met de verzekeraar moest doen. Ik kijk goed terug op mijn fijne tijd bij De Keizer. We waren destijds met 17 man en hadden veel lol met elkaar. En aan vergaderen hadden we allemaal een bloedhekel. De directie gaf het voorbeeld en wist vergaderen te beperken tot maar 1 keer per maand. Vragen en kwesties werden direct op de werkvloer afgekaart. En ik weet het nog goed: toen er weer eens een grote nieuwe klant zich had aangesloten, liep een van de directieleden juichend door de gang alsof Feyenoord weer Europees kampioen was geworden.

Opperste concentratie

In mijn werk kan ik helemaal opgaan. Ik ga super geconcentreerd te werk, alsof ik in een cocon zit. Dan zie ik niks en hoor ik niks. Pure focus. Een dagvaarding bijvoorbeeld is doorgaans veel leeswerk en veel details. Dan heb je ook je concentratie nodig. Dat is wel het minste wat je klanten van je mogen verwachten, toch? Voor mij is dat samen bewust en gerust vooruit. Dat je je bewust bent van de verantwoordelijkheid die je hebt. Zeker bij schades. Je werkt met het geld van en voor je klanten. Daar ga je goed mee om, sterker nog: dat móet je goed doen.

Als we dan toch zo terugblikken: één aanbesteding staat me nog helder voor de geest. Bij een vaste klant hadden we na jaren een aanbesteding helaas niet gewonnen. De keer daarop deden we natuurlijk weer mee en lagen we nek aan nek met een andere partij voor de gunning van de bedrijfsaansprakelijkheidsverzekering. De keuze viel op Ecclesia en werd gemaakt, “omdat de schadebehandeling van Fred Luisman zo goed was”. Dat ik een doorslaggevende factor ben geweest in die aanbesteding, daar ben ik trots op.

Familieman

Ik voel me een gezegend en bevoorrecht mens. Mijn vrouw Carmen ken ik al sinds 1989, we werkten toen allebei bij het Centraal Nederlands Adviesbureau. Al kwamen we pas bij elkaar in november 1996. Toen is het vonkje echt overgeslagen. Ik kwam destijds een overbodig koelkastje bij Carmen brengen en zoals Carmen zegt: “ik ging op de bank zitten en ben eigenlijk nooit meer weggegaan. Carmen en ik hebben een samengesteld gezin met 5 kinderen. Ik ben super trots op die jongens en meiden. Ze zijn stuk voor stuk goed terecht gekomen. Ondertussen is kleinkind nummer 10 op komst. Ik beleef het opa-zijn heel anders dan het vaderschap. Voor mij is het veel intenser, op een of andere manier heb ik er meer échte tijd voor en ik voel me met mijn kleinkinderen een stuk relaxter. Ik geniet met volle teugen. Binnen ons gezin is 1^e Kerstdag heilig. Dan komen we alle 21 bij elkaar en gaan we heerlijk eten. Ik kijk daar nu al naar uit!

Nederland verder ontdekken

Zeker de afgelopen periode had ik het weekend echt wel een beetje nodig om op te laden voor de nieuwe werkweek. Maar daar kan ik nu anders mee omgaan nu ik met pensioen ga. December zie ik als een oefenmaand. Formeel gaat mijn pensioen namelijk pas in januari in. Wat voor plannen ik allemaal heb? Poeh, ik heb mijn hele leven fulltime gewerkt, op motorrijden na tot een aantal jaar geleden, heb ik niet echt hobby’s, maar ik ben wel gek op stedentrips. Zelfs Nederland heb ik ook nog niet helemaal ontdekt. Volendam en Giethoorn heb ik pas een jaar of 10 geleden bezocht. Nu staat bijvoorbeeld Texel op mijn wensenlijstje. Er is nog zoveel te zien en te doen in eigen land. Ik heb er zin in om de auto in te stappen en gewoon te gaan ontdekken. Carmen daarentegen heeft grotere plannen, en ja, daar ga je dan toch in mee. Zij wil Scandinavië door met een camper en sowieso is het al gepland om met de zus van Carmen en haar man via Normandië richting Spanje af te zakken. En verder vullen onze dagen zich wel. Samen passen we straks 2 dagen per week op een aantal kleinkinderen, 1^e Kerstdag komt eraan en met ons gezin van 21, bijna 22, is er altijd wel iemand die wat hulp kan gebruiken of die zijn verjaardag viert.”