Ze is begonnen op haar 14e, met een bijbaan naast haar studie. Als je de krantenwijk vanaf haar 11e niet meetelt. Een bezige bij. Zo kun je Carmen Smaal het best omschrijven. Haar carrière bij onze voorgangers begon in 2013 toen ze werd gevraagd voor de polisadministratie. Carmen kwam destijds uit een hele drukke periode en zoals ze zelf zegt: “het leek me wel leuk voor een paar jaar.” Dat is 12,5 jaar geworden. Sinds 1 oktober is ze met pensioen. In dit artikel blikken we met Carmen terug en kijken we vooruit.
Leuke feestjes met partners
Carmen: “Bij Ecclesia (en haar rechtsvoorgangers) heb ik 12,5 jaar gewerkt. Ik ben begonnen in 2013. Mijn man Fred (Luisman) werkt ook bij Ecclesia en als er destijds feestjes werden georganiseerd waar partners mee konden, dan was ik altijd van de partij. Toen ik ‘in between jobs’ zat, ben ik gevraagd om er ook te komen werken. Ik heb even getwijfeld. Ik wilde eigenlijk weer voor mezelf beginnen, maar ik wist van die feestjes wat een leuke organisatie het was. Daarbij vond ik het een uitdaging om de polisadministratie op een hoger plan te tillen. En ook de gedachte aan meer standvastigheid voelde fijn. De doorslag kwam en zo begon mijn loopbaan bij Ecclesia, destijds De Keizer.
“Telefoon in het midden en als ie ging en ik opnam, kon ik de telefoon steevast doorgeven aan de overkant.”
Workaholic
Als je mijn krantenwijk niet meetelt, dan ben ik in 1974 voor het eerst begonnen met werken. Ik was toen 14 en had een bijbaan naast mijn studie. Dat heb ik tot 1980 continu gedaan. Bijvoorbeeld als Typiste. Stipt op de eerste maandag van een vakantie begon ik. Ik weet niet eens of het woord destijds al bestond, maar nu zou je me een workaholic noemen. Op mijn 20ste ging ik aan de slag als Directiesecretaresse bij Nieuw Rotterdam Leven, een net opgerichte leventak van Nieuw Rotterdam. Dat was mijn eerste kennismaking in de verzekeringen, heel klein en allemaal heel gemoedelijk. Ik werkte samen met de directeur en met z’n 2-en deelden we 1 kamer: 2 bureaus aan elkaar, de telefoon in het midden en als ie ging en ik opnam, kon ik de telefoon steevast doorgeven aan de overkant. Diploma’s voor Leven had ik niet en was toen ook niet nodig. Ik zou het wel leren on the job.
Wat wil ik later worden?
Toen mijn toenmalige directeur in 1986 Levensverzekering Erasmus oprichtte, ben ik met hem mee gegaan als Hoofd Algemene Zaken. Vervolgens werd ik in 1989 gevraagd als Afdelingshoofd Levensverzekeringen van het Centraal Nederlands Adviesbureau, een volmacht van Erasmus. Het heeft tot 2004 geduurd tot ik de overstap naar Erasmus zelf maakte. Ik koos voor de polisadministratie en mijn hoofdtaak was om de polissen uit te typen. Dat was niet helemaal mijn ding, en dat vonden zij ook. In die tijd was ik dan ook erg bezig om de verzekeringswereld achter me te laten. Maar voor wat dan? Ik deed allerlei verschillende opleidingen en was continu bezig met de vraag: “wat wil ik nou later worden?”
“Ik vond het werk eigenlijk best wel leuk en genoot van de rust die ik in mijn hoofd had.”
Eigenaar van 2 cadeauwinkels
Langzaamaan vormde zich een plan in mijn hoofd en ben ik iets compleets anders gaan doen. Ik ben de detailhandel ingegaan en heb 2 cadeauwinkeltjes geopend in Capelle aan den IJssel en Zevenkamp (Rotterdam). Die heb ik een paar jaar met veel plezier gerund, maar uiteindelijk hebben mijn winkels het niet gered. Ik was niet opgewassen tegen de Kruidvat, de Lidl en de Action die vergelijkbare spullen gingen aanbieden, maar dan kwalitatief minder goed en natuurlijk veel goedkoper. Daarna ben ik weer gaan werken als Directiesecretaresse tot in 2013 mijn avontuur hier bij Ecclesia begon.
Wat wil ik later worden?
Toen ik in 2013 bij De Keizer begon, waren we met zo’n 50 collega’s. Het werk heb ik in 12,5 jaar zien veranderen van hoge stapels dossiers op je bureau en papieren archieven naar volledig digitaal, clean desk policy en de mogelijkheid om thuis te werken. Daarnaast was er een ongekende groei in zaken én personeel: van 50 naar ruim 200 collega’s. Ik was van plan om dit werk een jaar of 2 te doen. De vraag “wat wil ik later worden” had ik nog steeds niet kunnen beantwoorden. Ondertussen had ik wel de nodige ervaring opgedaan en diverse papieren behaald. Als Re-integratieconsulent en Jobcoach bijvoorbeeld. Ik dacht, ik ga even bij De Keizer werken en zie daarna wel verder. Maar wat bleek? Ik vond het werk eigenlijk best wel leuk en genoot van de rust die ik in mijn hoofd had. 2 jaar werd 3 jaar etc.
“En zorg alsjeblieft dat je het op je werk naar je zin hebt, want het kunnen zomaar eens de beste jaren van je leven zijn.”
Doen wat je leuk vindt
Je moet het werk doen wat je leuk vindt, zeg ik altijd. Dat is een goede basis om veel te lachen. En dat heb ik zeker gedaan. Ik kijk met warme herinneringen terug aan periodes op de admin toen we nog niet zo groot waren, maar de stapels wél. Dan sprong iedereen bij, állemaal de mouwen opstropen en gaan. En zingen. Zeker als we het druk hadden, ging de radio aan en zong 1 collega met veel plezier mee. Niet alleen de liedjes, maar ook reclames. En als je dan weet dat ze wist dat ze totaal niet kon zingen, dan heb je er misschien wel beeld bij als we haar tevergeefs steeds vroegen te stoppen. Wat hebben we veel gelachen. Ja, doen wat je leuk vindt. Ik kan het iedereen van harte aanbevelen.
Verantwoordelijkheidsbesef
Wat ik een nieuwe generatie werknemers toewens? A great place to work. Een plek waar eerlijke en open communicatie centraal staat en waar je elkaar helpt ongedacht je functie of rol. Dat je werkt met een groep mensen met verantwoordelijkheidsbesef. Dat is voor mij samen bewust en gerust vooruit. En zorg alsjeblieft dat je het op je werk naar je zin hebt, want het kunnen zomaar eens de beste jaren van je leven zijn. Ga daarom ergens werken waar ze je zo goed opleiden dat je elk moment kunt vertrekken, maar waar je zó goed behandeld wordt dat je er altijd wilt blijven.
“En de vraag wat ik later wilde worden, is nu pas eindelijk beantwoord.”
Tijd te kort
En nu met pensioen. Ik kom tijd te kort! Sinds 2012 geef ik tussendoor typelessen aan kinderen op de basisschool. Er zijn 4 scholen die ik langsga van september tot en met december. En weer 4 andere van december t/m maart. Ik vind dat erg leuk. Niet ieder kind leent zich voor een online cursus. Door naar scholen te gaan, begeleiden we ook die groep. En ook thuis hebben we genoeg levendigheid om ons heen. Fred en ik hebben al bijna 30 jaar een samengesteld gezin van 5 kinderen met ieder z’n aanhang én ondertussen bijna 2 handen vol kleinkinderen. Ik heb sowieso 2 oma-dagen per week. Kleinkind nummer 10 is inmiddels onderweg. Goeie timing, want Fred en ik gaan ook nog even heerlijk een weekje naar Spanje om even helemaal niks te doen. Nou ja, niks? Samen tellen we af naar Freds pensioen per 1 december. En de vraag wat ik later wilde worden, is nu pas eindelijk beantwoord: oma natuurlijk! En vooral iemand die leuke dingen blijft doen. En dat gaat me hartstikke goed af!”
